Іду звычайнаю сцяжынай
Па лузе звыклым да ракі.
Звычайны ветрык лашчыць дрэвы,
Звычайны веташок вісіць.
Кусты срабрацца — як заўсёды,
Звычайна шэпчацца трава.
Нагою звыкла адчуваю
Тугія кропелькі расы.
Вось-вось узыдзе сонца звычна,
Птушыны грымне звыкла грай...
А я іду такі шчаслівы —
Нібы вяртаюся з вайны.
І думаю: о Божа мілы,
За што, звычайнага мяне,
Ты так адорваеш багата
Вось гэтай радасцю, зямля?!