Я вельмі хачу ў мінулае —
У свет непалоханых птушак...
Добра было б сядзець між іх,
Як роўны з роўнымі,
І глядзець у птушыныя вочы,
Поўныя першабытнага даверу.
Разам грэцца каля агню,
Разам шукацьмець ежу
І потым дзяўбці сабе паціхеньку,
Не спяшаючыся...
Яшчэ болей я хачу ў будучыню —
У свет, не палоханы войнамі,
Дзе людзі не баяцца аўтаматаў і бомбаў,
Забыліся пра канцлагеры
І не ведаюць,
Як паміраюць цяжкапараненыя дамы,
Як назаўсёды змаўкаюць дзіцячыя вочы,
Як пасівелыя за хвіліну маці
Пачынаюць нязвыкла ўсміхацца
І тыднямі калышуць пустыя калыскі...
Людзі, я хачу ў будучыню!