Як мы, калісьці стрэўшыся, з табой
У вёсачцы заснежанай, далёкай,
Пад поўняю — начнога неба вокам
Дзівіліся зімовай светлатой.
І ты была тады маёй вясной,
Маім неадбуяным юным сокам,
І я нібыта чуў бусліны клёкат
Па-над сваёй асенняй галавой.
Я сам прасіў: на мне раскінься лісцем
І ліўнем майскім на мяне праліся,
Каб і я зазелянеў, як ты сама.
Абуджанай, шчымлівае пяшчоты
Не суняць. Мы ведам заўсёды:
Не, на каханне ланцугоў няма.