Якое дзіва!
Сонца зноў, як і ўчора,
Узышло раніцою!
Яго промні ласкавыя дакрануліся да Зямлі.
Стала цёпла і сонечна.
І ўвесь дзень абяцаўся быць сонечным...
Узышло наша сонца, сонейка!
Падумалася:
А што б было,
Каб Зямлю
Асвятляла не Сонца,
А нейкае зусім іншае
Нябеснае цела?
Скажам, Меркурый?
Узышоў Меркурый,
І адразу стала меркурна.
Меркурныя промні.
Ласкава дакрануліся да Зямлі.
Альбо Юпіцер?
Усе чакалі ўзыходу Юпіцерка.
Ён ўзышоў, і адразу стала
Юпіцерна.
Дзень быў юпіцерны.
Ці Сатурн?
Свяціў Сатурн,
І мы,
Прыкрыўшы галовы шапкамі ад Сатурна,
Песціліся ў яго ласкавых
Сатурнавых промнях...
Бог ведае што такое!
Падумалася:
А што б было,
Каб мы жылі не на Зямлі,
А на нейкай іншай планеце?
Скажам, на Марсе?
І тады ўжо:
Не «зямелька любая»,
А «марсік наш родны».
І тады ўжо:
Ласкавыя промні Меркурыя
Асвятлілі ярка наш Марсік.
Беражы нас, свеце ўсямогі!
І усе ж —
Зямелька любая,
Сонейка ласкавае!
І усе ж —
Якое дзіва:
Узышло ласкавае сонейка,
І стала светла і радасна
На нашай роднай зямельцы...
Як хораша гэта, быццам малітву,
Паўтараць кожную раніцу!