Яна ў руцэ шчаслівая ляжала,
Шчакою саграваючы далонь,
Падцяўшы лапкі і схаваўшы джала,
Суняўшы спапяляючы агонь.
Як радасна, што праляцела міма
І чалавеку — раны ніякой!
Яна радзела ласкамі усімі,
К далоні прытуліўшыся шчакой.
Хаця якія ласкі ў гэтай згубы,
У гэтай папярэдніцы крыві,
Што гэтак абяскроўлівае губы,
Надзею адбіраючы: «Жыві!»
Няма ў яе ні лапак і ні джала —
Круглёная, адкуль ні паглядзець,
Век іншага жыцця яна не знала,
Як смерць.
Кавалачак малы вялікай смерці,
Кавалачак халоднага свінца,
Яна была шчасліваю, паверце,
У той руцэ задымленай байца.
Нікога не забіла, дзякуй Богу,
Нікога у магілу не звяла...
Смерць на жыццё мяняла перамога,
І куля ўжо апошняю была.