Кашубская балада. XVI стагоддзе
«А мора — дыбкі, а вецер — валіць,
І я не бачу, куды плысці...
Гэй, хваля, хваля, мая ты хваля,
Мяне дадому ты адпусці».
«Ты што, мой любы, ты што, рыбача,
Цяпер вяселле нас не міне.
Ты ж столькі ў моры, хіба не бачыш
Што спадабаўся даўно ты мне».
«Вяселле, кажаш? Ці ж гэтак можна
Я ж да жывога ўсяго жадзён.
Я любаваўся табой, прыгожай,
Пакуль мой бераг мне быў відзён».
«І ўсё ж са мною хадзем, рыбача,
Ты — прытуліся, я — абдыму».
«А дзеці? Сын мой, ці чуеш, плача,
Хто слёзы вытра з вачэй яму?»
«А сыну цацку анёл змайструе,
Ён і заціхне ў кутку пустым».
«А жонка?»
«Жонка? Ну, пагаруе,
Паплача крыху, ды і на тым.
А потым выйдзе другі раз замуж
І будзе з новым спяваць і жыць.
З ім будзе ў рыбу хадзіць таксама,
Цябе забудзе — не ўсё ж тужыць».
А вецер енчыць, а мора вые,
Кульгае лодка на два вяслы.
Ах, сілы цемры, ах, сілы злыя,
Ваш чуцен холад глыбінны, злы.
«Мяне не пусціш, тады на бераг
Вярні хоць лодку сям’і маёй».
«Мне й лодка трэба. Я лодцы веру —
З табой паплаваць хачу на ёй».
«Тады хоць песню вярні на волю,
Дамоўкі, к людзям яе пусці».
«І песню возьмем з сабой. Спатолю
Урэшце мару ў сваім жыцці.
Як я зайздросціла, вар’яцела,
Калі вы ў лодцы плылі дваіх.
Як ты спяваў ёй — о як хацела
Я прыгарнуцца да слоў тваіх!
Дык паспявай жа і мне, каханы,
Я, як умею, так падцягну.
Я ў пырскі, нібы ў вянок, прыбрана,
Не пакідай жа мяне адну».
Накрыла хваля сабою лодку —
Ад нецярпення сама дрыжыць.
Далее неба, і дно шарготка
Усё бліжэе праз цень імжы.
І той жа момант рыбачка мужна
Нырнула ў мора — назло штармам.
«Аддай мне, хваля, вярні мне мужа —
Я не напелася з ім сама!»
Зламаўшы хвалі крыло цяжкое,
Дагнала лодку на дне сваю.
Забрала мужа. Там, пад вадою,
Яны і зараз дваіх пяюць.