Калі ад шчасця захмялелы,
Стаіш, як дурань, між дарог, —
Не ўспамінаеш, што балела,
І забываеш, што бярог.
Паволі развінаеш плечы,
А на душы — такі спакой.
Тады здаецца — будзе вечна
Імгненне радасці такой.
Няма тугі, няма напасці,
І не збалелы ты ані,
І задыхаешся ад шчасця,
Нібы ад стромай вышыні.
А навакол — смяюцца людзі,
Струменіць цёплае святло...
Спакойны да таго, што будзе,
І да таго, што ўжо было,
Стаіш. Трымціш ад прагі весняй.
Не бачыш, радасны, таму,
Як жаўранак з трывожнай песняй
У бездань неба патануў...