Калі снегапад раптоўна
На горад наш упадзе,
Завея пялёнкаю роўнай
Усе сляды замяце.
Калі пад вечар ці ўранні —
У змроку зусім не відно —
Неба пушыстым стане,
Нібы са сняжынак яно.
Калі закруціць завея,
Прашу, пачуй яе смех,
Прашу, здагадайся, дзе я,
І выйдзі таксама ў снег.
З табой не сустрэнемся, можа,
А мо размінемся якраз.
Упоразь, страшліва і гожа,
Абдыме мяцеліца нас.
Калі ж давядзецца сустрэцца,
Мы будзем хадзіць і маўчаць.
Сняжынка аб вусны трэцца...
Чаму яны ўсе гарчаць?
Будзем моўчкі слухаць з надзеяй,
Што мяжуе з ціхай журбой,
Як гудуць самалёты над веяй,
Раз’яднаныя з блізкай зямлёй.
А сесці не могуць ніяк...