Калі вось так лунаеш апантана
Без павадоў, без лейцаў, без прынук,
Нібыта сам сабе шукаеш мук,
Якія лекамі здаюцца закаханым.
Далоні саднеюць, і нам баляць іх раны,
Хоць павады не абдзіралі рук.
І сіл ужо няма стрымаць наш рух,
Страсць, што узнікла так неспадзявана.
Пад намі — цемра акіяна зеўрыць,
Над намі — неба яркае Венеры
Аранжавай прынадаю гарыць.
Але не будзем дакараць сябе, калі
Нам жыць захочацца усё-ткі на зямлі,
Дзе нас чакаюць сцежкі і бары.