Бацька:
Ты расці, мой сын, ты расці хутчэй,
Будзеш мне тады ты памочнікам:
Станем з косамі — упракосім луг,
Стог складзем удвух — залюбуешся,
Воз уціснем мы — нібы лялечка,
Хату новую з табой выстружам —
На ўхвалу усім нашым дзедзічам...
Ты расці, мой сын,
Ты расці, мой сын,
Ты расці, мой сын,
Там — сяўба.
Маці:
Не спяшайся, сын, так расці, малю,
Буду век табой я лагодзіцца,
Я цябе люляць буду ласкава,
Я цябе насіць на руках буду,
Я цябе карміць буду з лыжачкі
І, шчаслівая, назіраць буду,
Як ты з ручкамі забаўляешся...
Не расці, мой сын,
Не расці, мой сын,
Не расці, мой сын,
Там — вайна.
Радзіма:
Ты расці, мой сын, ты расці званчэй,
Абыдзі, прашу, гэту просьбу-плач,
Разумею я сэрца матчына,
Бо і я ж сама — маці вам усім
І за кожнага з вас крываўлюся.
Але ж ты расці, мой заступнічак,
Не давай сябе люляць лішняе,
Лыжку сам бяры — не прасі карміць,
І на ножкі ты станавіся сам —
Не звыкай да рук, абаронца мой.
Будуць ворагі — барані мяне,
А прагоніш іх — жыта, сыне, сей,
І касі траву, і святліцу стаў...
Ты расці, мой сын,
Ты расці, мой сын,
Ты расці, мой сын,
Там — жыццё!