Доўга я заснуць не мог...
Мулка мне было на сене,
Гэтак свежа пах мурог,
Бы ў парні кляновы венік.
Пад страхой, бы ў лазні дух,
Венік млява лісце звесіў...
Адчыняць акно іду
На някратанай завесе.
Прарыпела і сюды
Поўню з вуліцы пусціла.
Нарабіў сабе бяды,—
Не прымусіш спаць і сілай.
Недзе ж грае гарманіст,
Не ўгамоніцца да ранку.
А хлапцы пяюць пад свіст
Пра няверную каханку.
Чэрці... Хоць устань і кроч
На іх песні-весялункі...
Захмялела нават ноч
Там ад шчырых пацалункаў.
Так я і не звёў вачэй,
П’яны быў тады без чаркі.
…..........................................
Шмат было такіх начэй
Пасля кожнай нашай сваркі.
Што ж рабіла ты ў той час?
Можа, дужа моцна спала?
Жонка кажа мне ў адказ:
— Дурань, я цябе чакала...