Ламаюцца ў снежных сумётах вятры,
Сонца прымерзла да небакраю —
Раніцою ледзь адрываецца,
А пад наша акно,
У якім агеньчык гарыць,
Дуйкі з усіх палюсоў збіраюцца.
Што ім сцены!
Бачыш, сядзяць за сталом халады,
І агеньчык хліпае, хліпае —
На яго ж дзьме уся планета...
Апранайся цяплей, мая памяць,—
Праз сумёты мы пойдзем туды,
Дзе далёкія птушкі дзяўбуць
Вечназялёнае лета.