Лятай, лятай, маленькі каралёк,
Кармі, кармі чужое птушанятка,
Насі яму і зблізку, і здалёк
Па каліву у дзюбцы, па зярнятку.
За дзень ты так стаміўся ад турбот,
Аслаблі крылы і ўжо ледзьве носяць.
А ён, зірні, ўсё раздзірае рот,
А ён, зірні, ўсё ежы прагна просіць.
Тваіх дзяцей з дупла павыкідаў —
Яму і аднаму там стала цесна.
А ты, дурненькі, ўсё яму аддаў,
А ты шчыруеш ля яго, балесны.
І ўсё ж лятай, маленечкі шчырэц,
Кармі падкіданца ў сваім гняздзе зацята,
Бо шчыраванне гэта пад канец
Тваёй міжвольнай зробіцца адплатай.
Ён замуруе у дупле сябе,
Дупло сабой запоўніць даастатку...
Лятай, лятай, маленькі верабей,
Кармі, кармі ў гняздзе зязюленятка.