Яны ляцелі з выраю тады,
Як стрэл дагнаў яго на паўдарозе.
І ён упаў, не ўцёкшы ад бяды,
Сяброўку папярэдзіў у трывозе.
Яна ж над чорнай прорваю сама
Кружыла доўга, змучаная горам:
Нашто жыццё, калі таго няма,
Спакойна з кім пералятала моры.
І горкі сум па сябруку сваім
Яна ў апошнім выдыхнула стогне,
А потым склала крылы —
і за ім,
Як камень,
паляцела
у прадонне.