Палі пасмяглі.
Навакол звінела
Паветра перасушана.
Густы
Быў поўдзень.
І дзе птушка села —
Кусціўся пыл.
Што жухлыя лісты,
Шуршэла лета.
Спёка, як трывога,
Вісела над жытамі.
І ратай
Глядзеў, задумлівы, на ніву.
А дарога
Стамлёна бралася
на самы небакрай -
Далей,
Далей,
Далей —
У цень Зямлі...