Вазьміце шарготкае лісце,
Дадайце прыціхлае сонца,
Палі цішынёй ахініце,
З лесу павыганьце птушак.
Ваду ўхаладзіце у рэчках,
А ў неба, пабляклае неба,
Пусціце ключы жураўліныя —
Няхай невясёла курлыкаюць...
Цяпер адыдзіцеся крыху —
Здалёк на малюнак зірніце:
Так, атрымалася восень.
Але ж не стае ёй чагосьці,
Распранутай да сарамлівасці.
Магчыма, дажджу схаладалага
І смела-нахабнага ветру,
Што ліпне да кожнай пупышкі.
Ага, не хапае і дрэваў
З валасамі — галінамі мокрымі,
Дзе ад ветру хаваюцца кроплі —
Нібы слёзы стабуненых птушак;
Дзе, як сцюжа,— збялелыя, белыя —
Да малюнка, ужо ўхаладзелага,
Падкрадаюцца першыя зазімкі,
Без якіх яшчэ восень — не восень...
Што? Малюнак зімовіць вам рукі?
Вы на пальцы і пэндзаль падыхайце,
Каб закончыць хутчэй карціну
Да завей, што завязвае восень.
А то, крый Бог, яшчэ памарозіць —
Бач, як холад гусцее з’інелы —
Тыя веснія, цёплыя кветкі,
Што ўзышлі на суседнім малюнку...