О, як гэта ноч надакучыла,
Доўгая, быццам бы пушча,
Цёмная, нібы бярлога...
Колькі я сноў перасніў,
А ў снах пераеў маліны
І пераласаваў мёду —
Аж цяпер яшчэ горка ў роце.
Нарэшце прачнуўся!..
Толькі
Што гэта вочы так рэжа
І ніяк не даецца панюхаць?..
Ага!
Гэта ж сонца, якое
Пахне чамусьці знаёма —
Нагрэтаю поўсцю. Штосьці,
Нібыта прамень, няўлоўнае
(Ніяк не магу здагадацца!)
Мой нос прыемна казыча...
А каб ты жыў быў! То ж вецер,
Што пахне ільдзінкамі крохкімі,
Снежнай вадой і зямлёю
Адталай.
Мусіць, ён з хмелем,
Бо як нюхнеш яго толькі —
Адразу ў бакі так і водзіць...
Ціха!
Нейкія дзіўныя гукі?..
Уцякаць?
Але ж не! Здаецца,
Небяспекай наўколле не пахне.
Дык хто ж тады там балбоча?
Зірну!..
То вада размаўляе!
Мне ж якраз усю ноч і хацелася
Піць!..
Каб прагнаць гаркату тую,
Што засталася ад мёду,
Якога гэтулькі пераеў я
У сне...