— Увага, шаноўныя экскурсанты!
Падоўгу так не бачылі зямлі
Вось гэтыя цяжкія караблі.
Цяпер яны пацеюць перад вамі,
Прыбітыя зялёнымі вятрамі
Да берага прыціхлага музея.
Стаяць, слухмяныя,— не рыпне рэя,
І днішча да вады не дакранецца,
Не лопне ветразь, ветрам не надзьмецца —
Які там вецер з нашага дыхання,
Суцішанага намі. Аж да рання
Яны свой сум калышуць старадаўні,
Нібы на колішніх зімоўках даўкіх
Сярод палону льдоў. І вось тады —
Хоць бы глыток салёнае вады,
Хоць бы вятрыну нейкую прыгнала,
Хоць у паўбала — хай бы пагайдала!
Але навокал — сцены, сцены, сцены...
Як белыя ільды, сціскаюць сцены.
Так горача — гарачая ільдзіна...
І людзі ўсе — цікаўныя пінгвіны —
Працягваюць гарачыя далоні,
І караблі яшчэ ў адным палоне...
Тады у сны да іх прыходзіць мора,
Разгорнутае па усіх прасторах;
У ветразях не месцяцца вятры,
На мосціку — зноў капітан стары,
Рыпіць лябёдка — якар паднімае,
З яго вада жадомая сцякае
І капае,
і капае
у цішу...
А вось і хваля іх ужо калыша...
— Экскурсія, таварышы, закончана. Караблі
засынаюць: бачыце, ківаюцца...