Мятлушка-шматкалёрніца,
Сцішыўшы чуйныя крылы,
Сок бярозавы п’е.
Якая музыка — цішыня!
Як яна пульсуе, нябачная,
Калі замоўкнуць транзістары!
Тады чуваць нават робіцца,
Як мятлушка-шматкалёрніца
Сок бярозавы п’е.
Свет заціх і не дыхае:
Мятлушка-шматкалёрніца
Сок бярозавы п’е.
А яна ўзмахнула крыламі,
Стала вялікай-вялікай,
А потым знікла зусім.
Нібы яна села на промень
І стала звычайнаю краскаю
Між звычайнай зялёнай травы.
А можа, якраз цішынёю —
Той, што пульсуе, нябачная,
Калі замоўкнуць транзістары.