Мінула ўжо вясна, наперадзе зіма
Махае мне рукой завейна-белай.
А нейкі матылёк, надзіва смелы,
Да сонца паляцеў — яго і не стрымаць.
Ён нарадзіўся з болем нездарма,
З любоўю да святла неадбалелай,
І зараз у бязмежжы скарчанелым
Настойліва крыламі веславаў.
О дзіва! Ён на нейкае імгненне
Перакрыляў зямное прыцягненне —
І ў сонца паявіўся спадарожнік.
Пакуль гарэў, паверыць дапамог
У сілу апантанасці трывожнай:
Ахвярай стаў, а ўсё-ткі перамог!