Злавацца на дождж,
Які доўжыцца з самае раніцы,
затапляючы нашу надзею пазагараць;
Наракаць на цеснату
У перапоўненым, душным тралейбусе,
дзе вы можаце стаяць
толькі на адной назе,—
як бусел;
Сварыцца з жонкаю
З-за нейкіх мілых, ласкавых дробязей
і чакаць, нібы свята, прымірэння;
Ушчуваць сына,
Які ў суседавым садзе
налаташыў поўную пазуху яблык;
Лаяць камара,
Які не дае вам заснуць —
звініць, малеча, над вухам, нібы цэлы
аркестр...
Якая ўсё гэта радасць —
Мы, разгубленыя, пазнаём
толькі ў першы дзень вайны.