Адкуль, адкуль ён, гэты лёгкі сум?
Яны ж кахаюць, бачыце,— кахаюць.
Кахання свайго чыстую красу,
Як немаўля, абачліва люляюць.
Адкуль, адкуль жа гэты лёгкі сум?
Шчаслівыя. Нашто ім сумаваць
У гэтым свеце ласкі і пяшчоты,
Калі ад шчасця кружыць галава
І светла так ад шчырасці і цноты—
Шчаслівыя. Нашто ім сумаваць?
Ды ўсё ж — як музыка шчымлівая, туга
Праз радасць прарастае непрыкметна.
І шчасце — як адчай, і ласка — бы смуга,
І боязь, боязь страціць усё гэта.
Таму — як музыка шчымлівая, туга.
А рукі спазнаюць пяшчоту рук.
І вочы — вочы. Вусны лашчаць вусны.
І страшна гаварыць. Здаецца, змовіш гук —
І знікне ўсё. Няўтульна стане. Пуста...
Маўкліва спазнаецца ласка рук!
А музыка тужліва так шчыміць,
І ў светлаце так хораша на сэрцы...
Трывожна-радасна ў такой харашыні,—
Нібыта зараз трэба ім памерці...
І музыка тужлівая шчыміць,
Напоўнены каханнем, як жыццём,
Як цішыня — жадлівыя абое.
Памруць яны — памрэ, здаецца, ўсё;
І цэлы свет патушаць за сабою,
Напоўнены, як ласкай, пачуццём.
Адкуль, адкуль ён, гэты лёгкі сум?
Яны ж кахаюць, бачыце,— кахаюць.
Кахання свайго чыстую красу,
Як немаўля, шчаслівыя, люляюць.
Адкуль, адкуль жа гэты лёгкі сум?