Мы цяжка ходзім па зямлі,
Нагружаныя, бы саставы...
— Табе, зямліца, не баліць,
Як мы твае дратуем травы,
Як вязнуць колы у раллі,
Як плуг цябе крылюе ржавы
І як машыны, бы чмялі,
Гудуць у восеньскіх канавах?
І ўсюды ногі, ногі, ногі...
Нібы цапы пры малацьбе,
Без жалю топчам мы цябе —
Аж прагінаюцца дарогі,
Як тыя кладкі пры хадзьбе.
А мы ідзём, ідзём сабе...
Балюча, мусіць, вам дарогі?
— Ды не, смялей ступайце, ногі!