Бывай жа, радаснае мліва,
Бывай, рукой нагрэты млён!
З табою нам было шчасліва
Сярод завейных, снежных дзён.
І сярод весніх дзён спатолі
Нам не было аж да начы.
Сады цвілі — а мы у полі,
Лугі квітнелі — мы палолі,
Не мелі часу на спачын.
І лета з восенню мільгнулі,
Мы і не ўбачылі — калі.
Спявалі птушкі — мы не чулі,
Г улі камбайны — ў іхнім гуле
Мы, як знячэўныя, былі.
І вось закончылася праца,
Цяпер гуляй, блазнуй, жыві.
А нам з ёй шкода расставацца:
Без працы — быццам без крыві.
Бо з ёю нам было шчасліва
Сярод клапотна-звыклых дзён.
Дык дзякуй, радаснае мліва,
Да стрэч, душой сагрэты млён!