Па гарадах,
з якіх снягі абтрэсены,
Як з крылаў цяжкіх матылька,
Чужыя словы ходзяць весела,
Трымаюць кветкі у руках.
Па гарадах усёй Нарвегіі
Чужыя словы толькі й чуць,
Яны ідуць, як прывілегіі
І як захопнікі ідуць.
За горы хочацца так дужа ім,
Дзе ў цеплыні,
сярод завей,
Сагрэтая рукамі дужымі
І адгароджаная сцюжамі,
Другая мова шчэ жыве.
Яна пра вікінгаў расказвае
У песнях, як снягоў разгон:
Фіёрды з даўнішнімі назвамі
Прыводзіць у дзіцячы сон.
І б’ецца між гарамі цеснымі
Жывога слова мужны дух,
А прыхадні
з сваімі песнямі
На горы прыступам ідуць.
І вязнуць, дзе снягі глыбокія,
У гурбах тонуць з галавой...
Чужыя словы,
смелавокія,
Што трэба вам за той гарой?
Вы дома радуеце слоўнікі,
А тут —
ды што вам гаварыць! —
Тут тролі — казачныя гномікі —
Назад вас спіхваюць з гары.
А горы ўсталі, як шаломнікі,
Дзе лезлі словы, як вужы...
Скажыце, горы,
ёсць вам помнікі,
Што не пусцілі слоў чужых?
Што ў гарадах,
дзе снег абтрэсены,
Як з крылаў лёгкіх матылька,
Свае ўжо словы ходзяць весела,
Сабраныя сваімі песнямі,
Трымаюць кветкі у руках.