Хто прывёз цябе ў гэту краіну вечназялёнага лета,
Хто пакінуў цябе між экзотыкі джунглевай гэтай,
Хто цябе пасадзіў у зямлю жыватворна-такую,
Дзе ты сумуеш?
І зямля, хоць чужая, цябе шчодраю ласкаю
дорыць,
І рабінкі твае ў ёй растуць велікатыя, як
памідоры,
І святла, і цяпла — усяго табе тут хапае.
Што ж ты ўздыхаеш?
Сто вятроў прашумела над гадамі, лістамі
тваімі,
Ды і тут, без Радзімы, ты жывеш па часе
Радзімы:
Сярод вечназялёнага гулу трапічнай прыроды
Пазнаеш поры года.
Калі ў нас лістапад — ты лісцё, як і дома,
скідаеш:
Сто гадоў ужо белай, беларускай зімы ўсё
чакаеш,
Калі красавік Беларусь абнадзеіць — ты
адчуеш, і тут, як калісьці,
Прачынаешся ў лісці.
І глядзяць са здзіўленнем на цябе, нязвычнае
дрэва,
Вечназялёныя пышныя твае суседкі і справа,
і злева.
Ты ж адвыкнуць ніяк ад Радзімы далёкай не
можаш...
Памажы дрэву, Божа!
Не паможа тут Божа. Ніхто не паможа ніколі.
Без радзімы мы ўсе, хоць на волі, а ўсё ж у
няволі,
Настальгія, як рана, запаўняе збалелыя грудзі
Дрэвам і людзям.