Нібы па струнах нехта гучна
Ударыць раптам пяцярнёй,
Слова даўняе «Аблучча»
Запахне даўняю тайгой.
І даўні вецер уварвецца —
Нібы ў вагоннае акно.
Крык цягніка абудзіць сэрца
І ўзрушыць хмельна, як віно.
І прыгадаецца агеньчык,
Што глядзіць з начной тайгі.
Той успамін — нібы каменьчык
Далёкай, спраўджанай тугі.
І колы зноўку загрукочуць,
І зарыпіць наноў вагон,
І зноў злавіць захочуць вочы
Настальгічны той агонь.
Бы толькі гэтай астаноўкі
І не ставала у жыцці,
Табе захочацца ізноўку
У цемру, як тады, сысці.
Ісці сцяжынкаю кедровай,
Чужэць вагонным галасам,
Нібыта ў хатцы той тайговай
Здавён-даўно жывеш ты сам.
І ў гэтай цемені абложнай
Спяшаць таропка напрасткі,
І ўжо не чуць, як дзесь трывожна
Цябе гукаюць цягнікі.