Не стане і мяне.
І чалавецтва — як паветра, як вада —
Бясшумна зойме маё месца,
Па пустаце раптоўнай расцячэцца,
Мае сляды адразу зараўняе,
Запоўніць вызваленую прастору,
Дзе толькі што ў віры жыццёвым
І плакаў, і смяяўся я.
А недзе ў той жа час,
Як парастак настойлівы,
Галоўкай кволаю, што цемечкам пульсуе,
Праб’е дзіцятка тоўшчу кісларода,
Паветра крыкам у бакі рассуне
І прыйдзе ў свет, запоўнены дазвання
Бялкамі, хларафілам і людзьмі,
У свет, дзе заўжды
Плачуць і смяюцца.