Як страшна ўсё-ткі, мусіць, нараджацца
Нам з цемрыва ды ў акіян святла,
Дзе непазнаныя шчэ рукі мітусяцца
Па шырыні
бяскрайняга стала.
Над намі нагінаюцца, як поўні,
Усмешкі незнаёмых нам людзей.
І хаты —
неабжытыя шпакоўні —
Мы позіркам ніяк не абвядзем.
І штосьці невядомае
у горле
Качаецца,
як кропля,
як туга,
Пакуль яго мы ў слова не аформім:
— Куга!
— Куга!