Дзень добры, невядомая краіна!
Яшчэ ў вачах тваіх начуе ноч,
І толькі недзе там,
за небасхіламі,
Праменні ўсё спрачаюцца з зарніцамі —
Будзіць цябе ці не...
Ты ж спіш,
І ўсмешка, быццам кропелька на яблыку,
Дрыжыць,
качаецца на вуснах разамлелых —
Не дай Бог адарвецца, упадзе
І шпокнецца аб коўдру...
Гэты выбух
Цябе разбудзіць...
А цяпер ты мякка
Пад сны падклала цёплыя далоні
І слухаеш, як ціхенька ў падушцы
Дурэюць, нібы тыя кацяняты,
Запозненыя, ранішнія сны.
А бровы — матылі твае пужлівыя —
Прачнуліся і ўжо трапечуць крыльцамі —
На першым промні рады паіграць.
А хвалі валасоў —
схвалёванае мора —
Струменяцца па далікатнай шыі,
Як вадаспады,
коцяцца на плечы,
Ласкава затапляюць нават грудзі,
Пакінуўшы два ціхіх астраўкі.
Ды і сама ты ў акіяне белым,
У акіяне светлым, нібы востраў
Жадомай, пракавечнай прыгажосці,
Якую гэтак доўга я шукаў...
Вітанне,
мной адкрытая краіна!
Я, стомлены самотай падарожнік,
Тут затрымаюся урэшце назаўсёды,
Каб бачыць, як штораніцы праменні
Спрачаюцца,
будзіць цябе ці не?..