Неба — блакітны звон.
А ў ім, як падвешаны, жаўранак
Б’е ўтрапёна маленькімі крыльцамі
Па крыштальных сценках.
І неба — вялікі звон —
Не вытрымлівае гэтага паядынку з жаўранкам,
Раскалыхваецца і тонка звініць,
Як сама раніца...
Тады з неба — глыбокага звона —
Горда падае стомлены жаўранак.
А за ім доўга яшчэ
Асыпаецца, як лісце з дрэў,
Яго песня...