У старажытным Рыме нельга было караць смяротнай караю цнатлівых нявінніц: кат іх спачатку павінен быў зганьбаваць.
Цяпер ужо не страшна ёй памерці —
Яна чакае, як збавення, смерці.
І жудаснай апошняй цішыні
Не заўважае...
Сонца, час гані!
Хутчэй, хутчэй...
Апошні ранак, можа,
Забыць усё навечна ёй паможа:
І пальцы ката,
Што са спрытам спрута
Яе грудзей сціскаюць некранутасць,
Па чысціні бязгрэшнай смела шнараць,
Нібыта хочуць задушыць ахвяру,
А ад грудзей да шыі —
Гэтак блізка...
Адкуль у ката столькі пальцаў слізкіх?!
Забыць паможа той апошні ранак,
Як пахнуць губы катавы пагана —
Халодныя,
Нібыта жаба тая,
Што скача каля вуснаў.
Не збягае
Яна з тых вуснаў светлых, беззаганных,
Якіх і не рашыўся так каханы
Хоць дакрануцца...
А крывавы пах,
Якім збрыдзелы кат гэты прапах,—
Пах ліпкі, жудасны, пах бойні...
Хто можа удыхаць яго спакойна!
А кат сваю напружвае ахвоту,
А кат сваю выконвае работу,
Якая перад караю належыць...
І для яго няма ніякіх межаў:
Пасля таемнасці вялікай зачынання
Галовы ён сячэ без шкадавання...
Яна ж ляжыць —
Аціхлая такая.
Яна ўжо мёртвая,
Хаця яшчэ й жывая...
Калі ж караць яе кат павядзе,
Збярэцца, як заўсёды, шмат людзей,
Спалохана плебеі загудуць:
— Глядзіце,
Мёртвую на эшафот вядуць!
Хаця ісці яна будзе й сама...