Пакліч
да зімы ў адведзіны,
Мая маўклівая дзедзіна,
Пачастуй мяне свежыною,
Пасядзі ля грубкі са мною —
Раскажы
свае даўнія былі ўсе,
Пра якія нашчадкі забыліся;
Каб акно,
ва ўзорах якое ўсё,
Мне здалося тваім слуцкім поясам
А промні,
ва ўзоры праніклыя,—
Залатымі затканымі ніткамі...
А затым
давай, мая дзедзіна,
Ў талаку з табою паедзем мы —
Ты ж за век свой набралася вопыту
Талакой вырашаць свае клопаты.
Я з табой,
мая ціхая дзедзіна,
Раскрычуся на снежных агледзінах,
На тваіх зімовых гулянках,
Дзе запрэжаны вецер у санкі,
Дзе ляціш —
не па ўзгорку крутому,
А па Шару зямному!
Гэта радасць снегу —
адвечная,
Першабытная,
чалавечая;
Пэўна, так весяліліся прашчуры,
І зіму, як зямлю сваю, лашчылі...
Хоць на дзень зімовых агледзінаў
Пакліч
да сябе мяне,
дзедзіна.