Пасівела душа, пасівела...
Дзе ж ты, коткая весняя радасць?
Зайздрасць нечая — зазімак белы
Атрасае лісты з майго саду.
І шукае завішна між лісця
Нечапаных пладоў пераспелых...
І дажджы мае быццам імглісцей,
І душа, як сады, пасівела.
Пасівела душа, пасівела
Ад балючай сяброўскай спагуды,
Што, здаецца, каб толькі прымела,—
За табой бы няславіла ўсюды.
А сняжынкі спяшаюцца збочыць,—
Мітусіцца завеіна злая,
Нібы сябра нядаўняга вочы,
Што цябе ў завуголлі аблаяў.
Ёсць такія — нічога святога,
Яны ўгразлі і ў плётках, і ў змане.
Не дай Бог вам дажыць да такога,
Калі сябра ваш ворагам стане.
Пасівела душа, пасівела,
Але ёсць і ў сівой свая радасць:
Гэты чысты спакой заінелы,
Гэта ціша зімовага саду...