Вось і ўсё... Адвірыла лета.
І квятоў, і лістоў нараджала.
Нібы дрэў, напрарошчвала промняў.
І з сабою ўсё гэта забрала.
Толькі вецер застаўся. Нахаба,
Бач, як гойсае ён між садамі!
І апошнія птушкі, зацёртыя,
Як ільдзінамі, халадамі.
Бы краты — карэнне ў глыбіні
Лезе, там цеплыні шукае.
І зямля — рахманая, сцішная...
Засынае ўсё, засынае...
А ў марозы, у цёплай хаце
Прачынаешся сам ад трывогі:
Ці не холадна рыбе ў рэчцы,
Ці не мерзнуць у руні ногі?