Калі дажджуеш у самоце
Пад шэпт суцішаны дажджын,
Здаецца, з імі ты ў палёце,
А не вось тут — адзін, адзін.
Здаецца, з імі — ёсць патрэба! —
Ляціш, вяртаешся здаля
З халоднае краіны Неба
Ў краіну цёплую — Зямля.
Вяртаешся дамоў, як птушкі,
Ляціш, як вырай, на сады;
І вольным лётам пазагушканы,
Вясеннім небам пахнеш ты.
Дажджыны шэпчуцца наўкола,
Паспешна крыллем шапацяць.
А з імі ты ляціш, вясёлы,
Да ніў — зялёнага жыцця.
Спяшаюць з выраю дажджыны
У земляны, вясновы пах;
Хто зачапіўся за травіну,
Хто, бы ў калыску, ў ліст упаў.
Дурэюць, лашчацца малечы,
Куляюцца ў траве сваёй...
Бо ўсе мы радыя сустрэчы
З ласкавай, роднаю зямлёй.
І ўсё ж дажджынак шэпт трывожыць,
На іх спакусліва глядзець,
Калі ляцець ты ўжо не можаш,
Калі так хочацца ляцець...