Берлін яшчэ дыміўся і смуродзіў,
І гарам пах — і зблізку і здаля,
А недзе на радзіме, як на сподзіў,
Зямлёй — і толькі! — пахла ўжо зямля.
Сяўба, сяўба там! Беляць лемеш гоні.
Ралля халодзіць ногі. Цешыць пот...
Здалося, заіржалі нават коні
З тых Брандэнбургскіх здымленых варот.
І гар перабіваючы, і порах,
Раллёй гарматы ўпахлі, як плугі.
Салдаты разумелі: скора, скора
Падсцелюцца пад ногі ім лугі.
Глядзелі з прагай на жалезных коней,
І «косю, косю» грэлася — як пах.
І так свярбелі з несцерпу далоні,—
Нібыта лейцы — вось яны! — ў руках...