Яны даўно тайгу сваёю лічаць
І маразы, як хату, абжылі,
Мядзведзя, што чамусьці любіць
Пасвіцца з каровамі ціхмяна,
Без боязі ад статка адлучаюць...
А дзеці —
Белагаловыя, як лён, сібіраняты —
У кедравай распараныя лазні,
Нібы глушцы, куляюцца ў сумёты —
Аж снежныя ўзрываюцца фантаны!
А іх бацькі і ціхія дзяды
Босыя пракладваюць сцяжынкі
Па цаліку — ад лазні да двара.
Сапраўдныя сібіракі!
І толькі ў хаце
Іх выдаюць старэнькія цымбалы,
Дзе струны,
быццам правады
Над доўгаю дарогаю ў край той,
Адкуль сюды
Прыйшлі яны
Даўно...