Свіціцца цішыня няўлежанага снегу,
Нібыта страказінае крыло.
І разбіваецца раптоўным нашым смехам,
Як возера спакойнае
вяслом.
Спяшаемся у казку мы з табою,
Праз снежны вір ацішаны ідзём,
Дзе вецер завірухі супакоіў —
Утаймаваліся,
заснулі нават днём.
А мы нясём сагрэтыя усмешкі І ў снягах не тонем — ані-ні,
Бо лыжы —
нашы вузенькія сцежкі
І кладкі цераз снежнае бязмежжа —
Імчаць далей,
на полюс цішыні.