Пушчу турбуе клопат адзіны:
У пушчы радзіны.
На гэтай зялёнай птушынай планеце
У кожным гняздзе нараджаюцца дзеці.
Цесна ў шкарлупках —
Сціснуты плечы,
Быццам у цэлях, закутых навечна.
Чуеце.
Кволыя стукаюць дзюбы?..
Гэта упарта,
Бы камнярубы,
Працуюць нядаўнія эмбрыёны,
Акно прабіваючы ў свет зялёны.
І ўсё ж паддаецца бетон шкарлупіны —
У пушчы радзіны!
Малечы выходзяць на свет.
І са стомай
Падаюць на абломкі нядаўняга дома...
Вятры!
Іх калыскі пагушкаць варта —
Хай адпачне стамлёная ўпартасць.
А вунь зверанё сваю маці шукае —
Цёплаю пыскаю свет аглядае,
Пакуль яшчэ не адкрыліся вочы:
Малое знайсці сабе ежу хоча
І палохаецца,
Наткнуўшыся на травіну,—
У пушчы радзіны.
І аляняты,
І зубраняты
Пакуль на траве ляжаць вінавата,
У зямлю, што выслізгвае, кволыя ногі
Натужна ўпіраюць —
Да самай знямогі:
Зямлю адпіхнуць настойліва хочуць,
Каб самім на ногі ускочыць...
І стрэльбы долу
Апускаюць рулі нявінна —
У пушчы радзіны!