Македонская балада. ХХ стагоддзе
Ён звозіў даспелае жыта —
Адпрэглі каня чужакі.
Пытаюць са здзекам бандыты:
— Скажы нам, а хто ты такі?
— Я — Коча Маркоўскі. Мо чулі?
Я — македонец, мужык...
І пахне так порахам руля,
І сэрца ўжо б’ецца аб штык.
— Які македонец, хамула?
Тут — Грэцыя, мы на вякі!
І ты, мусібыць, Фамапулас
Альбо Пікіёніс які.
А ён бізуноў, хлопцы, хоча,—
Дайце, каб помніў: ён — грэк...
На возе маленькі сын Кочы
Плача ад крыўды за здзек.
Пытанне ізноў сцебанула,
Нібыта бізун той цяжкі:
— Ну, дык ці ўспомніў, хамула,
Хто ты, урэшце, такі?
— Я — Коча Маркоўскі... Не чулі?
Я — македонец, мужык...
І зноў пахне порахам руля,
І зноў сэрца б’ецца аб штык.
— Відаць, было часу замала —
Не ўспомніў нічога, дзівак...
Нагайка ізноў заспяшала —
Ты — грэк... Толькі так... Толькі так...
— Ну, а цяпер, можа, ўспомніў,
Хто ты ўсё ж! Досыць маніць!
Маўчыць. І не дыхае. Промні
Над ранамі — як авадні...
— Шкада, што забілі... Слабы ўсё ж...
Што грэк ён,— цяпер нам не ўчуць...
І раптам рашуча ўсхапіўся
На возе маленькі хлапчук:
— Я — Ташка Маркоўскі, бандыты,
Я — македонец, мужык!
На воз верне руля сярдзіта...
Як сэрцайка б’ецца аб штык!..