Раніца. Сонца. Ралля.
Трава ўся ў расе — як плача.
Неба. І навісь галля...
Дзе я ўсё гэта бачыў?
Туман. Рачулка. Лугі.
У кожнай расіне — па промню.
Краскі — яшчэ без смугі...
Адкуль я ўсё гэта помню?
Спакой. Цішыня. Авадзень.
Птушкі ўгары крыляюць.
Звініць, нараджаецца дзень...
Адкуль я ўсё гэта знаю?
Бы продак, ляжу ля ракі.
Раса мне ногі халодзіць.
І чую — інстынкт праз вякі, —
Як рыба ў глыбінях ходзіць.
Банальна ўсё. Так, было —
І луг, і птушкі, і дрэвы.
І сонца было, і крыло было,
Былі і птушыныя спевы.
І я, магчыма, ўжо быў,
І я ляжаў, можа, гэтак.
І вось праз вякі не забыў,
Як прачынаецца лета.
Было ўсё, было... І ўсё ж —
Раніца. Неба. І промні.
І цёплы — праз сонца — дождж...
Чаму я ўсё гэта помню?