Сядзіць ён на зялёным троне,
А побач птушкі гнёзды ўюць,
Прад ім схіляюцца ў паклоне,
Яму паклоны кветкі б’юць.
І усыпаюць птушкі звонам
Яго манаршую гару,
Каб весялей было на троне
Гуляць капрызнаму цару.
А ён сядзіць і ўсім кіруе:
Пчала — за ўзяткам хай ляціць,
А ветру — ветракі круціць,
А сонцу — яблыкі спяліць,
Зямлі — час жыта ўжо карміць,—
Усім занятак ён даруе.
Уся зялёная прырода
Ў яго слабых яшчэ руках;
Жыве ён з ёю ў добрай згодзе —
Манарх у мокрых паўзунках.
Плыве ў калысцы, нібы ў лодцы,
Пад ім — увесь зямны абшар.
Свой скіпетр — лёгкую бразготку
Трымае моцна гэты цар —
Дзіця малое...