Шчаслівая такая ж, як і ты,
Была яна зусім яшчэ нядаўна,
І гэтак жа смяялася забаўна,
І задыхалася ад пышнай пекнаты.
Яна кахала — і цвілі сады,
Яе кахалі — ў свеце было слаўна,
Яны кахалі — як бывае здаўна,
Ля іх кахання грэліся квяты.
Забіты ён, — а з памяці не сцерці,
Яна паранена ягонай смерцю.
Куды ёй зараз і нашто ісці?
Здаецца ёй: ні пры якой нагодзе
Такой душы ніколі не знайсці
Ва ўсёй жывой і нежывой прыродзе.