Абое тэпаюць паціху,
Яны як даўнія сябры.
І ніякое гора-ліха
Іх не здалела пасварыць.
Ідуць. А стомяцца — прыстояць,
І пастаяць, і адпачнуць.
І сукаватыя абое,
І ўжо не молада ідуць.
Адзін мыляе словам губы,
Другі маўчыць, нібы глухі.
Адзін пазюкаць дужа любіць,
Умее выслухаць другі.
Ідуць здаўна, ідуць здалёку.
Пазбілі ногі аб свой шлях.
Гады — як жураўліны клёкат —
Нясуць асенне на плячах.
Расстацца? Жыць асобна? Што вы!
Давеку іх саюз такі...
Адзін — дзядуля стогадовы,
Другі — ягоны сябра. Кій.