— Дарагі таварыш дырэктар,
Адпусці са звярынца на волю.
Я хачу наглытацца ветру
І снегу
Уволю.
Я ў піліпаўку мару вярнуцца,
У марозныя, крохкія ночы,
Дзе блішчаць
І як дзюбы дзяўбуцца
Нашыя вочы.
Дзе клубяцца вяселлі нашы —
Ажно крэкча скаванае поле...
Дарагі дырэктар, таварыш,
Адпусці ты мяне
На волю.
Надакучыла нізкае неба
У клетцы —
Маёй дамавіне;
Дзе кусацца ваўку, мне, трэба,
Я мурчэць, нібы кошка, павінен.
Адпусці...
Не чакай маёй згубы;
Разарвецца ад крыўды сэрца;
Бо калі нават шчэру я зубы —
Вам здаецца,
Што воўк смяецца.
Цёпла.
Сытна.
Нібыта ў хаце...
Ды хіба да той хаты прывыкнеш,
Дзе ўсе лашчаць цябе, бы ягняці,
І «Ату!» нат ніхто не крыкне!
Адпусці.
Я, нагрэўшы, бы ўлетку,
Лагво пры далёкай ялінцы,
Цёпла ўспомню
Пра цёплую клетку
У цёплым звярынцы.
Адпусці...
Не можаш?
Тады хоць іначай
Клетку маю ў звярынцы трымайце,
Каб мяне не злавала,
Што здзекліва скачуць
Насупроць
Асмялелыя дужа зайцы.