Учапіліся за мае рукі
Звяры, дрэвы, птушкі,
Рэкі, травінкі, мурашы.
Учапіліся
І просяць выратаваць іх.
«Вядзі нас»,— просяць.
Куды ж мне весці вас,
Браты мае старэйшыя —
Зубры і дразды, дубы і мурашы?
Падкажыце, вы ж мудрыя,
Вы ж ужо былі на гэтай зямлі,
Калі я прыйшоў на яе...
Як жа мне выратаваць вас,
Сёстры мае старэйшыя —
Кветкі, рэкі, мятлушкі і крынічкі?
Я ж думаў, што вы вечныя,
Што вы застанецеся і пасля таго,
Як я пакіну зямлю.
«Ратуй нас»,— просяць.
І тады я ўбачыў,
Што стаю не адзін,
Што навокала многа людзей
І ўсе яны справай занятыя:
Хто выцірае ад сажы лісцё —
Каб лепей дыхалася дрэву,
Хто адмывае зліплае ад мазуту пер’е —
Каб чаіца зноў узляцела ў неба,
Хто абгароджвае мурашнік,
Хто памагае кітам,
Якія з бруднай вады
Выкінуліся на бераг
І не хочуць зноў вяртацца ў акіян...
Тады і я схапіў у рукі маленькае птушанятка,
Якое, задыхаючыся, бездапаможна
Білася аб дарогу крыльцамі,
Паспешна ўзяў яго дзюбачку ў рот
І, як у дзяцінстве,
Пачаў паіць сваёю сліною.
І ўзрадаваўся,
Адчуўшы, як птушанятка
На вачах пачало налівацца сілаю.
І — о дзіва! — гэтая ягоная сіла
Напаўняла і мяне.
І тады я пачуў голас:
«Аддаючы — набываеш.
Яны — гэта ты сам.
Ратуючы птушанятка,
Ты ратуеш самога сябе».
І прачнуўся.
І зразумеў,
Што гэта быў менавіта мой
Голас.