Пасвяці яшчэ крышку, сонца,
Не спяшайся зніжацца да лесу,
Не вядзі за сабою ты вечар
З пераклічкаю жаб на балоце,
З кіслым пахам вады застаялай,
З уздыханнем кароў над травою,
З смачным сном пастуховым на сене,
З мяккім крокам дзядоў каля свірнаў.
А яно ўсё ніжай і ніжай...
Паглядзі навакола, сонца,
Бач, камбайнер нервуецца вельмі,
Клін яму засталося дакончыць,—
А тады б і магло ты садзіцца.
Па дарозе спяшаюць калёсы,
Пад снапамі пакрэктваюць цяжка;
А падлеткі ўсё нокаюць гучна,
Бо ім рупіць да захаду сонца
Звезці бабкі ўсе, што ў калоссе
Загарнулі сухія зярняты.
А яно ўжо нізка звісла...
І нашто адбіраць табе промні
Ад антонавак недаспелых,
Што ўбіраюць цяпло тваё прагна,
Каб сваёй жаўцізною крамянай
Да цябе стаць падобнымі ўвосень.
А яно ўжо вісіць над лесам...
Глянь, дзяўчаты вяртаюцца з поля.
Пра вяселлі ў песнях спяваюць,
Пра спатканні з каханымі мараць,
Яны просяць, каб вечар спусціўся
З салаўінай неўтаймаванасцю,
З сарамліваю поўняй над вуліцай,
З несціханым шэптам бярозак,
З сумнаватым уздыхам гармоніка.
І сонца застыла ў роздуме.
Чуеш, там, за далёкім лесам,
Просяць ранак хутчэй прынесці
І сабраць з каласоў усе росы,
Даць па кроплі жыцця травінкам.
Ды і ў нас на ўсходзе чакаюць
Твайго першага цёплага промня...
Усміхнулася ласкава сонца
І схавалася ціха за лесам.