Ты, Сальвадор, і нам баліш,
Як наша колішняя рана:
І мы караныя былі
За спачуванне партызанам.
За спачуванне цішыні,
За спачуванне сонцу, ранню,
Цябе караюць дзень пры дні
За спачуванне, спачуванне.
Распяты на крыжах вайны
Бацькі твае, і іх караюць
За тое толькі, што яны
Сваім жа дзецям спачуваюць.
Дзяцей расстрэльваюць звяры —
І дзеці зноў жа вінаваты,
Што бацькам сваім наўзрыд
Спачуваюць, немаўляты.
За спачуванне да зямлі,
За спачуванне да радзімы
Людзей спяшаюцца спаліць,
Надзею, волю — разам з імі.
Караюць смерцю гарады,
Гараць лясы, палаюць вёскі.
За тое, што далі вады,—
Калодзежы і хаты ўроскід.
І паляць у дамах жанчын,
І топчуць немаўлят у іле,
І мы ад болю іх крычым —
Нас так тапталі, так палілі.
Мы помнім звар’яцелы час,
Калі ў агонь людзей зганяюць...
Матулі гэтак, як і ў нас,
Дзяцей сабою засланяюць.
А іх — галоўкаю... насмерць...
А іх, падкінуўшы,— мачэтэ...
Скажыце, як не звар’яцець
Матулям, бачачы ўсё гэта?!
Як пераносіш гэты жуд,
Далёкі, блізкі нам народзе?!
Крывава найміты і тут
Рукой тваіх забойцаў водзяць.
Ты, Сальвадор, і нам спаўна
Баліш, нібыта наша рана:
Яны страляюць і па нас —
Мы ж спачуваем партызанам!