Стаю абдожджаны.
З маіх галін сцякаюць кроплі —
Ціхія і спавольныя.
З маіх лістоў выпараюцца дажджыны —
Я нават чую, як промні
Адрываюць іх ад зялёнай маёй скуры.
І сонца над самаю кронаю.
І над табою — таксама сонца.
І ты, уся абмытая ліўнем,
Такая чыстая, зялёная і юная.
Мне хочацца падысці да цябе,
Абняць цябе
І расчулена пагладзіць па тваіх зялёных
лістах.
Але ж карэнне!
Карэнне замінае І не дае падысці да цябе,
Хоць ты і стаіш гэтак блізка!
І ўсё ж я вырвуся з абдымкаў зямлі!
І атрасаючы дзёран з карэння,
І распырскваючы цёплую дажджавую ваду ў
лужынах,
Наўскач, як хлапчук, пабягу да цябе.
І мае галіны сплятуцца з тваімі,
І я прыгарнуся да цябе так шчыра,
Што нават не буду чуць,
Як скочваюцца з тваіх лістоў
За кару мне кроплі
І як трывожна абсыхае
Маё, разлучанае з зямлёю,
Карэнне...